Richard Morgan Fliehr (urodzony 25 lutego 1949 roku w Memphis, Tennessee), lepiej znany jako Ric Flair był profesjonalnym amerykańskim wrestlerem, występującym w federacji WWE, na gali RAW.
Karierę rozpoczął w połowie lat 70, i dzisiaj jest nazywany żywą legendą tego sportu. Najbardziej znany jest z występów w nieistniejącej już federacji - World Championship Wrestling, gdzie był główną, flagową postacią. Zanim Ric podpisał kontrakt z federacją NWA (federacja Jima Crocketta - National Wrestling Alliance), przez 3 lata był głównym zawodnikiem federacji AWA (American Wrestling Association). NWA stawiała w owym czasie na dobrze wyszkolonych młodych wrestlerów i takim był właśnie Ric Flair.
4 października 1975 roku kariera Rica mogła się zakończyć w wyniku katastrofy samolotu i ciężkiej kontuzji kręgosłupa. Lekarze odradzali mu powrót na ring, jednak Ric postawił na swoim i wrócił do aktywnego wrestlingu. Ze względu na kontuzje jednak, Ric musiał zmienić styl zapasów i dzięku temu powstał legendarny już dziś gimmick Nature Boy.
Ric Flair czterokrotnie był posiadaczem pasa NWA United States Heavyweight Championship, a następnie pierwszy raz zdobył najcenniejsze trofeum federacji - NWA World Heavyweight Championship, pokonując 17 września 1981 roku Dusty Rhodes`a. Ric trzymał ten pas blisko 2 lata, i stracił go w 1983 roku na rzecz Harley Race`a. Niedługo później, na gali StarrCade 1983, Ric odzyskał tytuł, w walce w stalowej klatce. Ric trzymał pas mistrzowski blisko rok.
W marcu 1984 roku w Nowej Zelandii pas ponownie powrócił do rąk Harley Race`a. Na pierwszej, historycznej gali David Von Erich Memorial Parade of Champions, która odbyła się na stadionie w Texasie, Ric Flair pokonał Kerry Von Ericha dopingowanego przez 43000 fanów. 18 dni później w Japonii Ric odzyskał najcenniejszy pas wagi ciężkiej. Dokładnie 2 lata, 2 miesiące i 2 dni później, 26 lipca 1986 roku Dusty Rhodes pokonał Rica i zdobył tytuł na gali Great American Bash. Dusty nacieszył się tytułem 2 tygodnie, po czym znów powrócił w ręce Flaira. Przegrana rok później, 25 września 1987 roku z Ronem Garvinem, była najbardziej nieoczekiwaną zmianą tytułu w historii NWA. Nikt nie spodziewał się, że nieznany i mało wypromowany zawodnik może pokonać wielką gwiazde jaką był Ric Flair i odebrać mu NWA World Heavyweight Championship. Garvin trzymał ten tytuł blisko 2 miesiące, i w pierwszej jego obronie, został pokonany przez Rica Flaira 26 listopada 1987 roku.
W roku 1991 Ric nie mógł dojść do porozumienia z bookerem NWA/WCW - Jimem Herdem i będąc niekwestionowanym mistrzem wagi ciężkiej opóścił szeregi fedracji NWA/WCW. W owym czasie WCW przejęło NWA i Flair dostał ofertę obcięcia płac o 50 procent i utraty ważnej klauzuli w kontrakcie, która gwarantowała mu możliwość kreowania swojej postaci. Herd nie widział talentu Rica i jako głównego wrestlera WCW chciał zrobić Lexa Lugera. Tydzień przed galą Great American Bash Ric odrzucił nowe warunki i został zwolniony przez Herda.Ric Flair podpisał kontrakt z WWF, i jako posiadacz pasa WCW Heavyweight Title mówił o sobie jako o prawdziwym mistrzu świata wagi ciężkiej. Flair posiadał tytuł jako że przed jego zdobyciem zakupił go za 25000$. Flair zwrócił ten tytuł federacji NWA po odzyskaniu tej kwoty + 13000$ dodatkowo.
Ric debiutując w WWF był już wielką gwiazdą. Dostał managera - Bobby “The Brain” Heenana, i wychodził z “Excutive Consultant” Mr. Perfectem (Curt Hennig). Na początku walczył z takimi zawodnikami jak Jim “The Anvil” Neidhart i Tito Santana, a pierwsze sukcesu zaczął odnosić w 1992 roku. W styczniu wygrał gale Royal Rumble, i jako zwycięzca mógł stanąc do walki o WWF Championship na gali WrestleMania VIII, jednak ze względu na to iż tytuł był zawieszony, Flair dostał automatycznie ten pas.Na Royal Rumble Ric wszedł z numerem 3 i blisko godzine bronił się przed wyrzuceniem z ringu. Jako ostatniego Ric wyeliminował Sida Justice`a z pomocą Hulka Hogana.Po zdobyciu pasu Ric rozpoczął krótki feud z Roddy Piperem, walcząc w lutym i marcu przeciwko niemu w stalowej klatce. Pretendentem do tytułu wagi ciężkiej został w tym czasie Macho Man Randy Savage, i na gali Wrestlemania VIII, pomimo pomocy Hennana i Mr. Perfecta, Ric stracił pas.
W lutym 1993 roku Ric Flair powrócił do “domu”, do WCW, występując w programie “A Flair For the Gold”. W tym czasie, ze względu na klauzule WWF (w której nie mógł występować w żadnej federacji po odejściu przez 3 miesiące) nie mógł powrócić na ring jako wrestler. Po powrocie Ric od razu zdobył WCW World Title, zanim we wrzesniu 1993 roku ostatecznie federacja przekształciła się w WCW. Na gali StarrCade 1993 Ric miał według planów stracić tytuł na rzecz Sida Viciousa, jednak ten został zwolniony z federacji za atak nożyczkami na Arnie Andersonie. Na tej gali Flair pokonał Big Van Vadera, i obronił tytuł.
W czerwcu 1994 roku Ric Flair rozpoczął feud z debiutującym w federacji Hulkiem Hoganem. Na gali Halloween Havoc 1994 Hulk pokonał Rica Flaira, i w wyniku stypulacji ten musiał odejść na emeryture. Po kilku miesiącach Ric powrócił jako wrestler i częściowo manager. Po tym wydarzeniu Ric kilkakrotnie zdobywał jeszcze tytuł mistrza wagi ciężkiej, pokonując między innymi Hulka Hogana na gali Uncensored 1999, w 2000 roku mistrzem był dwukrotnie.
W 1996 roku Ric pokonał El Dandy`ego i zdobył WCW United States Championship. Do końca istnienia federacji WCW - marca 2001 roku Ric był główną postacią w promocji Teda Turnera.Kiedy WCW zostało wykupione przez WWF, Ric był liderem w heelowej grupie Magnificent Seven, w której występowali tacy zawodnicy jak Jeff Jarrett, Scott Steiner, Road Warrior Animal, Rick Steiner, Lex Luger, oraz Buff Bagwell. 26 marca 2001 roku na ostatniej gali Nitro Ric przegrał w ostateniej walce federacji ze Stingiem.
Do listopada 2001 roku Ric nie pokazywał się w żadnych federacjach. Podpisał kontrakt z WWF(E) i zadebiutował na gali jako współwłaściciel federacji. W federacji zadebiutowal jako heel jednak szybko dostał face turn i dołączył do “Stone Cold” Steve Austina. Flair na chwilę zniknął z federacji i powrócił po zakończeniu inwazji ECW/WCW. Według scenariusza Ric był współwłaścicielem federacji, po odkupieniu akcji od Shane`a i Stephaine McMahon. Vince McMahon stał się głównym heelem federacji, którą postanowił zniszczyć sprowadzając grupę NWO. Storyline z NWO jednak nie wypalił, a Ric Flair rozpoczał feud z The Undertakerem, zakończony porażką na gali Wrestlemania X8.
Feud pomiędzy właścicielami federacji w dalszym ciągu się rozwijał, do momentu podzielenia federacji na dwa roster - RAW oraz SmackDown. Doszło do walki pomiędzy Flairem, a McMahonem, której stawką była całkowita władza nad federacją. Walkę wygrał Vince McMahon z pomocą Brocka Lesnara. Po tym fakcie Flair na chwile zniknął z TV, i powrócił na RAW jako wrestler walczący okazjonalnie. W ostateczności przeszedł heel turn podczas walki z Rob Van Dam`em, i dołączył do nowej frakcji tworzonej przez mistrza wagi ciężkiej, Triple H`a - Evolution.W 2003 roku Ric Flair rozpoczął krótki geud z Shawnem Michaelsem, który pomagał Kevinowi Nashowi w walce z Triple H`em.
Na gali Bad Blodd 2003 Flair'owi udało się pokonać Shawna Michaelsa, z pomocą członka Evolution - Randy Ortona. W roku 2004, na gali Backlash 2004 Flair przegrał walkę z Sheltonem Benjaminem, który kilka tygodni wcześniej dwukrotnie pokonał Triple H`a. Kilka miesięcy później na gali Taboo Tuesday 2004, wyrzucony z grupy Evolution Randy Orton pokonał Rica Flaira w walce w stalowej klatce. Ric Flair miał możliwość zdobycia pasa wagi ciężkiej po raz kolejny, w wyniku rozpadu grupy Evolution. Pomiędzy nim a Triple H`em i Batista było kilka walk o ten tytuł jednak Ric nie zdołał pokonać przeciwników i go zdobyć.
Zniknął z TV, po to aby wrócić kilka miesięcy później, 22 sierpnia na gali RAW. Był gościem pogramu “Carlito’s Cabana”, podczas którego zaatakował prowadzącego Carlito i przeszedł face turn. Ric stworzył Tag Team z Shawnem Michaelsem i walczyli z Carlito i nową gwiazdą w federacji - Chrisem Mastersem. 18 września na gali Unforgiven Ric Flair pokonał Carlito i zdobył tytuł Intercontinental Championship. Był to pierwszy tytuł mistrza interkontynentalnego zdobyty przez Rica w całej jego karierze zawodnika.
Feud pomiędzy Flairem a Carlito trwał w dalszym ciągu aż do specjalnej gali RAW Homecoming, gdzie wraz z byłym przyjacielem Triple H`em pokonali Carlito i Chrisa Mastersa. Po walce jednak Triple H brutalnie zaatakował Rica Flaira. Na gali Taboo Tuesday Ric stanął twarzą w twarz z Triple H w stalowej klatce, gdzie zdołał obronić tytuł pokonując przeciwnika.Na gali Survivor Series odbył się rewanż, i stypulacją walki był Last Man Standing match. Triple H nie mógł wygrać czysto, wykonując między innymi trzykrotnie swoją akcje kończącą - Pedigree, więc użył stalowego młota, którym powalił przeciwnika.
20 lutego 2006 roku Flair stracił pas Intercontinental Championship w walce z Sheltonem Benjaminem. 27 lutego 2006 roku Ric pokonał Carlito w walce, która była kwalifikacją do “Money in the Bank” ladder match na gali Wrestlemania 22. Pomimo że wygrał w nieuczciwy sposób (podczas wyliczania do trzech trzymał się lin), to wziął udział w walce na najważniejszej gali roku. W Money in The Bank jego przeciwnikami byli zawodnicy RAW - Rob Van Dam i Shelton Benjamin, oraz zawodnicy Smackdown - Matt Hardy, Bobby Lashley oraz Finlay. Zwycięzca pojedynku przez następny rok był pretendentem do pasa mistrzowskiego, i jednokrotnie mógł wybrać termin walki o najwyższą stawkę. Flairowi jednak nie udało się wygrał tej cennej walizki, która trafiła w ręce Rob Van Dama.
Następnego dnia na gali RAW Ric został zaatakowany przez powracającego do federacji Umage, wcześniej znanego jako Jamala, i jego managera - Armando Alejandro Estrade. 30 kwietnia 2006 roku na gali Backlash Ric Flair przegrał walkę z Umaga. Flair wziął trochę czasu wolnego aby odpocząć i ożenić się po raz trzeci. Powrócił w czerwcu i rozpoczął angle z Mick’iem Foleyem potwierdzający animozję pomiędzy obu wrestlerami z przeszłości. Flair pokonał Foley’a na SummerSlam w I Quit match’u.
Następnie został wplątany w rywalizację z Spirit Squad na RAW. 5 listopada 2006 roku na Cyber Sunday Spilit Squad utracili pasy mistrzowskie Tag Teamów na rzecz Flaira i Roddy’ego Piper’a. Dwa tygodnie później na RAW 13 listopada Flair i Piper utracili pasy, a nowymi mistrzami został Team Rated-RKO; powodem tego była kontuzja pleców Pipera. Roddy został przewieziony do USA od razu po zakończeniu RAW. W listopadzie na Survivor Series, Flair był jedynym który przetrwał w klasycznej walce Survivor. Skład drużyn walczących ze sobą wymyślił sam Flair. W teamie Flaira wystąpili Ron Simmons (zastąpił kontuzjowanego Piper’a), Dusty Rhodes i Sgt. Slaughter a oponentami byli członkowie Spirit Squad. Po gali Flair nie pojawiał się w TV z powodu swych przesłuchań rozwodowych.
Na gali RAW 11 grudnia Flair powrócił do walki, występując z D-X. D-X i Flair pokonując Ratek-RKO i Kenny’ego Dykstre.Później Ric założył team wraz z Carlito po tym jak Flair stwierdził, iż Carlito nie ma serca. Flair pokonał Carlito w walce po której młody wrestler doszedł do wniosku że The Man miał rację. Efektem tego był fakt, iż Flair został mentorem Carlito. Obaj wrestlerzy spotkali się w walce kwalifikującej do występu w Money In The Bank Ladder Matchu, ale nie przyniosła ona rozstrzygnięcia. Powodem tego była ingerencja The Great Khali’ego, który zaatakował obu.
Flair i Carlito otrzymali drugą szansę na zakwalifikowanie się do Money In the Bank w Triple Threat Machu. Trzecim zawodnikim był Randy Orton, który ostatecznie wygrał walkę. Carlito i Flair dostali jeszcze jedną szansę występu w Battle Royal (w miejsce Edge’a), Flair wydawał się zwycięzcą jednak Edge (który udał kontuzję kolana wcześniej na gali) wbiegł na ring i wyeliminował Nature Boy’a.
Flair i Carlito wystąpili w walce o miano pretendentów do mistrzostwa w Tag Teamach przeciw Lance Cade i Trevor’owi Murdoch’owi gdzie zostali pokonani. Po tygodniach konfliktu między Flairem a Carlito team rozpadł się kiedy młody wrestler zaatakował mentora podczas match’u. Na Judgement Day Ric Flair pokonał Carlito zakładając mu Figure Four Leglock. Jego kariera została zagrożona w matchu z Randym Ortonem 4 czerwca 2007 roku. 11 czerwca na gali RAW doszło do draftu zgodnie z którym Flair został przeniesiony na SmackDown. Flair krótko prowadził feud z MVP po czym sprzymierzył się z Batistą w anglu z The Great Khali’m.
Po trzy miesięcznej absencji, Flair powrócił do występów 26 listopada na RAW gdzie ogłosił, że “nigdy nie zakończy kariery”. Mr. McMahon w odwecie ogłosił, iż następna przegrana przez Flaira walka będzie oznaczała koniec kariery. Poźniej tej samej nocy Flair pokonał Randy Orton’a po rozproszeniu uwagi Legend Killer’a przez Chrisa Jericho.
Na 15 rocznicy emitowania RAW zostało ujawnione, iż ultimatum zakończenia kariery po przegranej dotyczy Flaira tylko w walkach jeden na jednego. Od tamtego czasu Flaira wygrał wiele „Career threatning” match’y a wśród pokonanych znaleźli się miedzy innymi: Triple H, Umaga, MVP, Mr. Kennedy i właściciel WWE Vince McMahon.
28 marca 2008 roku Flair został wprowadzony przez Triple H’a do WWE Hall of Fame jako część Class of 2008. Dzień później Flair stoczył swoją ostatnią walkę w ringu. Match miał miejsce na WrestleManii XXIV w Orlando na Florydzie 30 marca 2008 roku. The Nature Boy przegrał z Shawn’em Michaelsem. HBK wykonał na przeciwniku swój finisher Sweet Chin Music.
Następnego dnia na RAW, miał swoje pożegnanie. Następnie Triple H zaprosił na ring wiele obecnych i byłych gwiazd które chciały podziękować Flairowi za wszystko czego dokonał. Wśród zaproszonych byli między innymi: Shaw Michaels, kilku z teamu Four Horsemen a nawet The Undertaker. Uroczystość pokazała niezwykły moment w WWE kiedy to cały fake Wrestling został przełamany gdyż w ringu pojawili się zarówno zawodnicy traktowani jako face i jako heel’owie.Stajnie:
Alliance to End Hulkamania (WCW, 1996): Lex Luger, Arn Anderson, Meng, Z-Gangsta, Kevin Sullivan, Ultimate Solution, Barbarian, Jimmy Hart
The Millionaire Club (WCW, 2000): Hulk Hogan, Terry Funk, Scott Steiner, Diamond Dallas Page, Horace Hogan, Kevin Nash, Lex Luger, Elizabeth
Team Package (WCW, 2000): Lex Luger, Miss Elizabeth
Hail to the Chief (WCW, 1999): Arn Anderson, David Flair, Roddy Piper, Diamond Dallas Page, Bam Bam Bigelow, Chris Kanyon, Charles Robinson, Aysa
The Four Horsemen (NWA, 1986): Arn Anderson, Tully Blanchard, Ole Anderson
The Four Horsemen (NWA, 1987): Arn Anderson, Tully Blanchard, Lex Luger, James J. Dillon
The Four Horsemen (NWA, 1988): Arn Anderson, Tully Blanchard, Barry Windham
The Four Horsemen (NWA, 1989): Arn Anderson, Ole Anderson, Sting
The Four Horsemen (NWA, 1990): Arn Anderson, Ole Anderson, Sid Vicious
The Four Horsemen (WCW, 1993): Arn Anderson, Ole Anderson, Paul Roma
The Four Horsemen (WCW, 1995): Arn Anderson, Brian Pillman, Chris Benoit
The Four Horsemen (WCW, 1996): Arn Anderson, Steve McMichael, Jeff Jarrett, Debra
The Four Horsemen (WCW, 1997): Arn Anderson, Steve McMichael, Chris Benoit, Curt Hennig
The Four Horsemen (WCW, 1998): Arn Anderson, Chris Benoit, Dean Malenko, Steve McMichael
The Four Horsemen (WCW, 1999): Arn Anderson, Chris Benoit, Dean Malenko
The Real World Champions (WWF, 1991-1993): Bobby Hennan, Paul Bearer, The Undertaker, Razor Ramon, Curt Hennig
The Yamazaki Corporation (NWA, 1989): Hiro Matsuda, Butch Reed, Michael Hayes, Barry Windham, Kendall Windham
WCW Elite (Magnificent Seven) (WCW, 2000-2001): The Road Warrior Animal, "Fabian" Buff Bagwell, "Simply Irresistible" Jeff Jarrett, "The Dogfaced Gremlin" Rick Steiner, "White Thunder" Scott Steiner, Lex Luger
Evolution (WWE, 2002-2003): Triple H, Randy Orton, Batista
Tag teamy
Four Horsemen (NWA): Arn Anderson, Tully Blanchard
Evolution (WWE): Batista
Evolution (WWF/WWE): Triple H
Flairs (WCW/OVW): David Flair
Team Legends (WWE): Sgt. Slaughter, "The American Dream" Dusty Rhodes, Ron Simmons
- (NWA): Blackjack Mulligan
- (WCW): Lex Luger
- (NWA): Rip Hawk
- (NWA): John Studd
- (WWE): "Rowdy" Roddy Piper
- (NWA): Greg "The Hammer" Valentine
Tytuly
NWA: World Heavyweight Title [10], Missiouri Heavyweight Title, United States Heavyweight Title /Toronto Version/ [4], United States Heavyweight Title /Mid-Atlantic Version/ [5], Mid-Atlantic Tag Team Title [3], Mid-Atlantic Heavyweight Title [4], Mid-Atlantic Television Title [2], Tag Team Title /Mid-Atlantic Version/ [3], "Grand Slam" Title Winner
WWE: Heavyweight Champion [2], World Tag Team Champion [3], Intercontinental Champion, Royal Rumble Winner [1992], WWF Co-Owner [2001], WWF RAW Owner [2001-2002], Tag Team Turmoil Winner [2003], "Triple Crown" Champion
WCW: First-ever World Heavyweight Champion [8], First-ever "Intercontinental" Heavyweight Champion [2], United States Heavyweight Champion, WCW President, "A Flair For the Gold" Show Hoster, WCW CEO, Battle Royal Winner [2000]
Nagrody
Attitude Award - Najlepszy manager [2003]
PWI - Wrestler of the Year [6] - 1981; 1984; 1985; 1986; 1989; 1992
PWI - Match of the Year [4] - 1983; 1984; 1986; 1989
PWI - Feud of the Year [4] - 1987; 1988; 1989; 1990
PWI - Most Hated Wrestler of the Year [2] - 1978; 1987
PWI - Rookie of the Year [1975]
PWI - Wrestler of the Decade [1980-1989]
Wrestling Observer - Hall of Fame [1996]
PW - Torch MVP [5] - 1988-1992
RSPW - Best Wrestler [2] - 1991; 1992
RSPW - Best Worker [1990] (tie with Randy Savage)
RSPW - Most Favorite Wrestler [4] 1991; 1992; 1993; 1994
RSPW - Best Feud [1992] vs Randy Savage
RSPW - Worst Match [2] 1990 vs Junkyard Dog; 1996 with Alliance to End Hulkamania vs Hulk Hogan & Randy Savage
RSPW - Best Interviewee [5] 1990; 1991; 1992; 1993; 1994
RSPW - Best Angle [3] 1990 with Horsemens; 1991 vs Hulk Hogan; 1992 with Elizabeth
Wisconsin Private School - Wrestling Champion [2] 1967; 1968
Wrestling Observer - Most Charismatic Wrestler [5] 1980; 1982 (tied with Dusty Rhodes); 1983; 1984; 1993
Wrestling Observer - Wrestler of the Year [7] 1982; 1983; 1985; 1986; 1989; 1990; 1992
Wrestling Observer - Match of the Year 1983 vs Harley Race; 1986 vs Barry Windham; 1988 vs Sting; 1989 vs Ricky Steamboat
Wrestling Observer - Worst Wrestler of the Year [1984]
Wrestling Observer - Most Outstanding Wrestler [3] 1986; 1987; 1989
Wrestling Observer - Feud of the Year [1989] vs Terry Funk
Wrestling Observer - Best Heel [1990]
Wrestling Observer - Best Interviews [3] 1991; 1992; 1994
Wrestling Informer - Hall of Fame [2002]
PWHF - Hall of Fame [2006]
Georgia Wrestling Hall of Fame - Hall of Fame [2006]
0 komentarze:
Prześlij komentarz